«07.12.88. Ականատես Գոհար, հանրախանութի աշխատակցուհի. «Վերևից ինչ ասես թափվեց, ամեն ինչ փոշու մեջ կորավ։ […] Ոչ էլ հասկանում եմ, թե ինչ է կատարվում: Երևի ռմբակոծում են անտեր շները: ..Ինչ-որ տեղից լույս ներս ընկավ... [...] մեզ էդ գերեզմանից դուրս քաշեցին: Նայում եմ քաղաքին ու լեզուս բռնվում է: Քաղաքն ո՞վ է քանդել: Ժաժքը, էլ ո՞վ, ժաժք եղավ: Իսկ մենք գիտեինք, թե հարձակում է»... «Գոյության առեղծվածին մերձ», Վահան Թամարյան («Նորք» ամսագիր, 4, 1989, 76-77 էջեր)։